نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد؟

نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت؟

ولی بسیار مشتاقم،

که از خاک گلویم سوتکی سازد.

گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش

و او یکریز و پی در پی،

دَم گرم خوشش را بر گلویم سخت بفشارد،

و خوابِ خفتگان خفته را آشفته تر سازد.

بدین سان بشکند در من،

سکوت مرگبارم را.

 شعر یعنی

سرفه خشک خودکار

 یغما گلرویی برای ش.ن

شعری بسیار زیبا

...................

تو شبیه برادرم هستی، یه برادر که وارثِ درده
یه برادر که مثل من عمری زیر ساطور زنده‌گی کرده
توسری خورده سرسری نشده، خونده از یه جهان بی‌برده
یه برادر که با صداش شاید ورق روزگار برگرده

من همه راهو اشتباه رفتم، کی‌ می‌گه رؤیا، دنیا می‌سازه؟
هر درختی یه روز تبر می‌شه، هر زن آبستن یه سربازه
تیغ توقیف رو رگِ واژه‌س، مهر ممنوع روی پروازه
راهِ رفتن همیشه بن‌بسته، راهِ برگشت تا ابد بازه

پس باید رو به شعر برگردم، بسه همدیگه رو نفهمیدن
بسه تو چارچوب جون کندن، بسه تو یه مدار چرخیدن
همیشه چاه رو نشون دادم به صداهایی که نمی‌دیدن
اونا که با ترانه‌هام آخر روی پیستِ سقوط رقصیدن

حس سطل زباله‌ رو دارم لب به لب از سرنگ و ته‌سیگار
حس یه یاکریم که فهمیده لونه‌شو ساخته روی چوبه‌ی دار
من یه جوک توی مجلس ترحیم، من یه پروانه‌ام توی رگبار
من یه زندانی‌ام که عمرش رو مشت می‌کوبیده به تن دیوار

تلی از خواب‌های مکروهم، تلی از بغض‌های تعزیری
خسته از بورس بشکن و باسن، خوندنه از سر شکم‌سیری
توی عصری که حتا با عکسِ خودتم توی آینه درگیری 
چه‌جوری می‌شه زندگی رو نوشت، وقتی لحظه به لحظه می‌میری

وقتی که گاندیای امروزی کفش کلوین‌کلاین می‌پوشن
وقتی که میمونا دارن نفتِ گربه‌ی آسیا رو می‌دوشن
وقتی که غولای مبارز هم بی‌قراره بلیطِ گوگوشن
خب دیگه عادیه که مطرب‌ها خودشونو به پول بفروشن

حالا که استخونای شاملو، زیر سنگِ شکسته می‌پوسه
حالا که آخرین چریک داره چکمه‌ی دیکتاتور رو می‌بوسه
حالا که مرکز جهان امروز تخت‌خوابِ یه نشمه‌ی روسه
دیگه فرقی نداره دنیامون توی دستِ کدوم دیو*ثه

تو شبیه برادرم هستی، یه برادر که خوب می‌بینه
یه برادر که خوب می‌دونه، معنی گوله رو توی سینه
ما کتک خورده‌ی یه کابوسیم، تو زمانی که رؤیا ننگینه
تو زمانی که وزن این هستی، مثل وزن سکوت سنگینه

ممکن است همین روزها فرمان ماشین از دستم دربرود

یا در متنی عاشقانه، یکی رگم را بزند

ممکن است سردردم، افسردگی ام کار دستم بدهد

ممکن است یکی از پشت دیوار بیرون بیاید

و با چماق بکوبد وسط سرم

خواستم گفته باشم

به بادهای پاییزی بگو همین طور بی هوا راه نیفتند توی کوچه ها

این روزها همه چیز ممکن است اتفاق بیفتد.

 با قطاری که می‌ره از تهران،

یه بغل شعر جا به جا می‌شه

از مسیری که توی هر وجبش

راه‌بندِ سوال و تفتیشه

چمدونم پُر از کتاب و پُر از

عکسای دوستای مُرده‌ی من

خوابت آروم و روزگارت خوش!

پایتختِ گلوله خورده‌ی من!

می‌رم از پایتختِ وحشت تا

تو فراموشیِ خودم گم شم

شعر بودن دوای مردم نیست،

باید از جنسِ نونِ گندم شم

پشت سر یه چراغٍ قرمزه و

رو به رومم چراغٍ سبزی نیست

دوستام یه خیالِ کمرنگن،

دشمنم کاغذی و فرضی نیست

تو خودم حبس می‌کشم هر روز،

مثلِ زندانیِ ابد خورده

وطنم ضجه می‌زنه دائم

مثل یه گربه‌ی لگد خورده

گربه‌ای که به خون نشسته ولی

زخم‌های تنم رو می‌لیسه

بچه‌هاشو همیشه می‌بلعه

اما چشماش تو مرگشون خیسه

من سفر می‌کنم از این شهری

که رابین‌هودو خواب می‌بینه

شهری که از زمان مشروطه

داره دائم سراب می‌بینه

شهری که بیست سالِ پیش جای

نوجوونی همیشه عاشق بود

که همه دلخوشی و سرگرمیش

پرسه تو پهلویِ سابق بود

با چنارای کهنه گپ می‌زد،

شعرای شاملو رو ازبر بود

یه دبیرستان عاشقش بودن،

با رفیقاش مثِ برادر بود...

شهر اون تو قیام پرپر شد،

مثل یه برده رام شد آخر

وقتی که بادِ معده‌ی یک دیو

شکلِ ختم کلام شد آخر...

تو قطاری که می‌ره از تهران،

یه نفر بغض می‌شه بی‌وقفه

می‌ره تا دور باشه از شهری

که تو اون حرفِ حق نمی‌صرفه... 

 وقتی ستاره ها خاموشن ، وقتی قلب ها تارن

وقتی آفتاب به جای مهتابه ، وقتی F به جای M مه

دیگه چرا باید فکر کنی زنده ای ؟؟ ، آره تو یه مرده ای

مرده ای گه گرمه ، وسط این همه ضربه

نمی دونه چیکار کنه ، لازمه بدونه امّا دونستن براش حرومه

چرا؟؟؟برای چی؟؟؟ ، جوابشو منم نمی دونم

امّا ببین مردم چیَن؟؟ ، بدونی به چه دردت میخوره؟؟؟

وقتی همه اسکول و لاشیَن؟؟؟